Şu aralar kafam oldukça dolu olduğu için içimdekileri yazayım dedim. Hayat kimseye kolay değil, hepimiz zorlukları aşmak için çabalasakta ben şahsım adına gerçekten çok zorlanıyorum. Sorumluluk vs bi yere kadar, yapıyosun vazifelerini ama bi noktadan sonra mutlu olmadığını, sürüklendiğini hissediyorsun. Bi yerde ucundan asılmak gerekiyor, başka bi yerde dizginleri bırakmak. İkisi arasındaki denge bizim yaşamımız oluyor işte. Dengesizlikler arasındaki denge...
Ben çok içine atıp dert eden insanlardan değilim, bugün bişeye canım çok sıkılsa akşama kadar kafamda kurarım ama gece yatıp sabah kalktığımda herşeyi resetlerim.Yeni gün bana daha temiz daha yaşanılası gelir, çünkü dün artık dündür ve ben dünü dünde bırakmalıyımdır. Kimi zaman işler istediğimiz gibi gitmesede üzerinde durmamaya, boşvermeye çalışırız ya bende o kıvamdayım işte. Sıkıntılarımı öteleyerek, es geçerek ve görmemezlikten gelerek aşmaya çalışıyorum. Tabiki bunlar bu günki gibi ortaya çıkıyorlar ama ben yine yarını bekliyorum. Öyle çok dert edecek şeylerde değil yani yanlış anlaşılmasın, Allah kaldıramayacağımız dert vermesin. Şimdi düşündüm ne istiyorum diye, aklıma tek bişey gelmedi. Maddi olarak bi şey değil de manevi olarak huzura ihtiyacım var ama maalesef etrafımdaki insanlar huzurlu olmadan benimde o huzura erişmem oldukça zor. İşte böyle karamsar bir yazı oldu buda, okuyan varsa ve içlerini darallatıysam kusura bakmasın artık :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder