.......

Kimimiz sabah erken uyanıp çalışmak için yollara düştük, kimimizde evde çocuklara kahvaltılarını verip çayımızı kahvemizi yudumladık. Sıkıntılarımız var, dertlerimiz var, sorunlarımız var ama hangi dert bugün yüreklere düşen 26 canımızdan üstün ki? Sabah bi yavru kedi gördüm, arabanın altında kalmış, ezilmiş ölmüştü. Annesi de başında  duruyordu, kokluyordu belki ölmemiştir diye bekliyordu. O yavruyu görünce çok üzüldüm, ezen kimse sinirlendim sonuçta daha bir yavruydu oda candı. Birbirimize hakaret olarak söylediğimiz ‘hayvan’ annelik güdüsüyle yavrusunun acısını çekiyordu. 

Ya aklı, mantığı, fikri olan bizler?

Aynı toprağı paylaştığımız, aynı havayı soluduğumuz belki de günün birinde karşılaşabileceğimiz bir katille, hainle, nasıl olur da bir arada yaşarız yaa…  Evladını kaybeden aileler ‘vatan sağolsun’ der ya, vatan sağken kaybedilen canların hesabını kim verecek? Vefat eden her şehide, hayatlarının baharında arkasında analarını, babalarını, eşlerini, çocuklarını bıraksalar da   onlar ebediyete şehitlik mertebesiyle eriştiler, ya kalanlar? Ya o çocuk? Ya o anne? Ya o eş ne yapacak işte en çok bu üzüyor beni. Dünya yalan tamam kabul, ama ölüm çok acı. Rabbim tüm şehit ailelerine sabırlar versin, bizim belki yarın unutacağımız şeyi onlar ömür boyu yaşayacaklar. Bu yazıyı okuyan herkesten tek ricam dua edin, bitsin artık bu terör denen nalet…